"De schutterij of het schuttersgilde was een lokale militie opgericht in de middeleeuwen, bestaande uit burgers, om hun stad of dorp te beschermen en verdedigen bij een externe aanval van bijvoorbeeld rondzwervende roversbenden of vreemde legers en intern de orde te handhaven bij oproer, brand of prominent bezoek. De kerntaken van de schutterij waren aldus te vergelijken met die van de hedendaagse orde en hulpdiensten zoals politie, brandweer en het leger: het bewaken en bewaren van orde, rust en veiligheid van de burgers. De naam schutterij komt waarschijnlijk van het schieten, eerder dan van het beschutten
Sociale taak
Het valt te betwijfelen of er sprake is van een echt gilde omdat het om plaatselijke "vrijwilligers" ging, die daarnaast ook nog een ander beroep uitoefenden. De gilden hadden aanvankelijk een sterk religieus karakter, ook de schutterij beschikte vaak over een eigen kapel en altaar. Naast de beveiligingstaken van de schutterij was ook de sociale taak van belang: het vaste onderkomen of lokaal van samenkomst van de plaatselijke schutterij werd door de leden ook gebruikt om allerlei lokale zaken te bespreken en om, zoals men tegenwoordig zegt, te 'netwerken'. Vaak was er ook een soort 'armenkas' in de schutterij om behoeftige en zieke leden te ondersteunen. Na de Nederlandse Opstand speelde dit sociale karakter een steeds belangrijkere rol.
Officieren
Om toe te treden tot de schutterij moest men burger of poorter zijn van de stad en in staat zijn de uitrusting te bekostigen: de aanschaf van een wapen en functionele of status bevestigende kleding, zoals een hoed met een pluim of een zijden sjerp. De vaandrig was vaak een in het geel uitgedoste ongetrouwde jongeman; de kapitein was niet altijd afkomstig uit de wijk, als de buurt niet zelf een geschikte of betrouwbare kandidaat kon leveren. De schutterij was een steun voor het lokale gezag, omdat de officieren werden benoemd door het stadsbestuur. Voor de plaatselijke elite was het toetreden of uitdienen van een tweejaarlijkse periode vaak een opstapje tot andere, belangrijke posten.
Bij toerbeurt (bijvoorbeeld een keer in de maand) liepen de schutters wacht onder leiding van een officier. Aan het begin van hun dienst werden de sleutels van de poorten afgehaald bij de verantwoordelijke burgemeester en in de ochtend weer teruggebracht. Het toezicht op de schutterij werd meestal toegewezen aan de jongste of laatst toegetreden burgemeester en lijkt een soort sluitpost te zijn geweest. Pas aan het einde van de 18e eeuw was er sprake van het invoeren van een soort wachtgeld om de aantrekkelijkheid en opkomst te verbeteren. Wie te laat kwam of onder invloed verscheen moest een boete betalen van enkele stuivers.
Uitvoering taken
Bij brand of gevaar moest de torenblazer, in dienst van de stad en die wacht liep in een hoog gebouw (meestal een kerktoren), de dienstdoende leden van de schutterij waarschuwen door in de richting van het gevaar te spelen. De schutters bevonden zich meestal in het wachthuis waar ze de tijd doorbrachten met diverse spelletjes zoals kaart spelen en onderlinge gesprekken.
Wapens
Schutterijen waren aanvankelijk gegroepeerd volgens het wapen dat ze gebruikten: de handboog, de voetboog of het geweer en later naar hun wijk. Grotere steden waren vaak tegen externe bedreigingen beveiligd met stadswallen waarop kanonnen stonden opgesteld.
Ook deze wapens werden door de schutterij bediend. De kanonnen konden rond 1600 niet vaker dan twee of drie keer per tien minuten worden afgevuurd. Werden ze namelijk te snel herladen, dan was de loop nog te heet van het vorige schot en bestond de kans dat het nieuw geladen buskruit in het wapen voortijdig zou ontploffen. Voor het operationeel houden van een batterij (groep) kanonnen was een hele schare mensen nodig. De kern van het geheel werd gevormd door de bemanningen van de kanonnen. Deze kanonniers moesten in open veld worden beschermd tegen aanvallen van ruiters en voetsoldaten. Daarvoor waren er de piekeniers met hun lansen van 5,5 meter. Elk kanon stond op een onderstel, affuit genoemd. Belegeringsaffuiten hadden grote wielen waardoor ze gemakkelijk te verplaatsen waren. Dit soort geschut had twee wielen en een zogenaamde grondschop aan de achterzijde om de terugloop tegen te gaan tijdens het vuren. Een schutterij had ook soms een rolpaard. Dit affuit heeft een viertal kleinere wielen en was aanvankelijk vooral op schepen te vinden. De terugloop van dit wapen werd tegengegaan door het eenvoudig met een flink touw vast te binden bijvoorbeeld aan een boom, of aan ringen in de stadswal. Later werd ook dit type op vestingwerken ingezet.
Hun oefenterreinen, de doelen, waren in bijna alle gevallen nabij deze stadsmuren, zodat de eventuele schade door onder andere 'afzwaaiers' beperkt zou blijven.
Geschiedenis
De schutterij werd in de middeleeuwen opgericht als plaatselijke militie die de orde en veiligheid van de burgers moest garanderen. Aanvankelijk functioneerde dit systeem naar wens maar geleidelijk slopen er toch foutjes in door onder andere verwaarlozing van de discipline."
(
visit link)
Eng
"The militia or militia was a local militia established in the Middle Ages, consisting of civilians, to protect and defend their city or village against an external attack from, for example, wandering bands of robbers or foreign armies and to maintain order internally in case of riot, fire or prominent. visit. The core tasks of the militia were thus comparable to those of the contemporary order and emergency services such as the police, fire brigade and the army: guarding and maintaining order, peace and safety of the citizens. The name militia probably comes from shooting, rather than sheltering
Social task
It is doubtful whether there is a real guild because it was about local "volunteers" who also practiced another profession. The guilds initially had a strongly religious character, the militia often also had its own chapel and altar. In addition to the security tasks of the militia, the social task was also important: the permanent accommodation or meeting room of the local militia was also used by the members to discuss all kinds of local matters and to 'network', as is said today. Often there was also a kind of 'poor fund' in the militia to support needy and sick members. After the Dutch Revolt, this social character played an increasingly important role.
officers
To join the militia, one had to be a citizen or burgher of the city and be able to afford the equipment: the purchase of a weapon and functional or status-confirming clothing, such as a hat with a feather or a silk sash. The ensign was often an unmarried young man clad in yellow; the captain was not always from the neighbourhood, if the neighborhood itself could not supply a suitable or reliable candidate. The militia was a support for the local authorities, because the officers were appointed by the city council. For the local elite, joining or serving a biannual term was often a stepping stone to other important posts.
The Hague militia, sketched around 1700 by Romeyn de Hooghe
On a rotating basis (eg once a month), the gunmen were on watch led by an officer. At the start of their shift, the keys to the gates were collected from the responsible mayor and returned in the morning. The oversight of the militia was usually assigned to the youngest or most recently appointed mayor and seems to have been a sort of closing post. It was not until the end of the 18th century that a kind of redundancy payment was introduced to improve attractiveness and attendance. Those who arrived late or appeared under the influence had to pay a fine of a few stuivers.
Execution tasks
In case of fire or danger, the tower blower, employed by the city and on watch in a high building (usually a church tower), had to warn the duty members of the militia by playing in the direction of the danger. The shooters were usually in the guardhouse where they passed the time with various games such as playing cards and talking to each other.
Weapons
Riflemen were initially grouped according to the weapon they used: the longbow, the arch of the foot or the rifle and later by their district. Larger cities were often protected from external threats with cannon-lined ramparts.
These weapons were also operated by the militia. By 1600 the guns could not be fired more than two or three times every ten minutes. If they were reloaded too quickly, the barrel was still too hot from the previous shot and there was a chance that the newly loaded gunpowder in the weapon would explode prematurely. To keep a battery (group of) guns operational, a whole host of people was needed. The core of the whole was formed by the crews of the guns. These gunners had to be protected in open field from attacks by horsemen and foot soldiers. Before that, there were the pikemen with their 5.5 meter lances. Each gun stood on a base called a gun carriage. Siege guns had large wheels that made them easy to move. This type of gun had two wheels and a so-called ground shovel at the rear to counteract the return during firing. A militia also sometimes had a rolling horse. This gun carriage has four smaller wheels and was initially mainly found on ships. The return of this weapon was prevented by simply tying it with a large rope, for example to a tree, or to rings in the city wall. Later this type was also used on fortifications.
Their training grounds, the targets, were in almost all cases close to these city walls, so that any damage by, among other things, 'drop-offs' would be limited.
History
The militia was founded in the Middle Ages as a local militia that had to guarantee the order and safety of the citizens. Initially, this system functioned as desired, but gradually errors crept in due to, among other things, neglect of the discipline."
(
visit link)