"Beschrijving
Beeld van een idwinterhoornblazer op een natuurstenen sokkel in de muur van de toren.
Het Hengelose stadhuis is gebouwd in 1963 door architectenbureau Berghoef en Klarenbeek. Zij hebben zich laten inspireren op het oude stadhuis van Stockholm en voor de grote vrijstaande toren aan de toren van het Palazzo Vecchio in Florence."
(
visit link)
"Een midwinterhoorn is een traditioneel houten blaasinstrument (communicatieinstrument) dat heden ten dage nog wordt gebruikt in Overberg (Utrechtse Heuvelrug), de Veluwe, Twente, Drenthe, Westerwolde (Groningen), het oosten van Salland, de Achterhoek en op sommige plaatsen in Duitsland nabij de grens met Nederland.
Het instrument lijkt veel op een alpenhoorn. Het is een licht gebogen hoorn van berken- elzen- of wilgenhout, op ambachtelijke manier gemaakt met een mondstuk, de happe, van vlier of een andere houtsoort, waarop een eenvoudige melodie wordt geblazen. Dat er boven een put werd geblazen, had te maken met het gebruiken van een natte hoorn. Deze was dan zo zwaar dat de hoorn op de rand van de put werd gelegd. De natte hoorn hing men soms in de put onder water om kieren te dichten. Men blaast meestal als het schemert. In Twente en de Achterhoek wordt alleen geblazen tussen de eerste zondag van de advent ("anbloazen") en Driekoningen (6 januari, "afbloazen").
Hoewel dit instrument van hout is gemaakt, wordt hij als hoorn gerekend tot de koperblazers. De toon wordt gevormd door de spanning van de lippen. Er kunnen dan ook alleen natuurtonen worden voortgebracht, bijvoorbeeld G-c-e-g. De vorm van de hoorn doet denken aan de carnyx van de Kelten. Hiervan zijn bij opgravingen diverse exemplaren tevoorschijn gekomen in onder meer Schotland en Frankrijk.
Geschiedenis
Het gebruik zou volgens sommigen zijn oorsprong vinden in de Germaanse joelfeesten, de feesten die zich afspeelden rond de midwinter-zonnewende (21 december); de 'traditie' is echter in 1919 'uitgevonden'.
De volkskundige Dirk Jan van der Ven suggereerde dat het midwinterhoornblazen een eeuwenoude traditie was die bedoeld zou zijn om 'de boze machten angst aan te jagen'. J.J. Voskuil meende daarentegen dat deze 'uitgevonden traditie', dan wel de wedergeboorte van het midwinterhoornblazen juist met diezelfde Van der Ven op 4 september 1919 begint. Na de Tweede Wereldoorlog werd in Twente deze 'traditie' opnieuw leven ingeblazen door het vanaf 1953 organiseren van wedstrijden midwinterhoornblazen.
Het maken van een midwinterhoorn
Een midwinterhoorn is een traditioneel houten blaasinstrument (communicatieinstrument) dat heden ten dage nog wordt gebruikt in Overberg (Utrechtse Heuvelrug), de Veluwe, Twente, Drenthe, Westerwolde (Groningen), het oosten van Salland, de Achterhoek en op sommige plaatsen in Duitsland nabij de grens met Nederland.
Het instrument lijkt veel op een alpenhoorn. Het is een licht gebogen hoorn van berken- elzen- of wilgenhout, op ambachtelijke manier gemaakt met een mondstuk, de happe, van vlier of een andere houtsoort, waarop een eenvoudige melodie wordt geblazen. Dat er boven een put werd geblazen, had te maken met het gebruiken van een natte hoorn. Deze was dan zo zwaar dat de hoorn op de rand van de put werd gelegd. De natte hoorn hing men soms in de put onder water om kieren te dichten. Men blaast meestal als het schemert. In Twente en de Achterhoek wordt alleen geblazen tussen de eerste zondag van de advent ("anbloazen") en Driekoningen (6 januari, "afbloazen").
Hoewel dit instrument van hout is gemaakt, wordt hij als hoorn gerekend tot de koperblazers. De toon wordt gevormd door de spanning van de lippen. Er kunnen dan ook alleen natuurtonen worden voortgebracht, bijvoorbeeld G-c-e-g. De vorm van de hoorn doet denken aan de carnyx van de Kelten. Hiervan zijn bij opgravingen diverse exemplaren tevoorschijn gekomen in onder meer Schotland en Frankrijk."
(
visit link)
Eng
"Description
Statue of an idwinter horn blower on a natural stone pedestal in the wall of the tower.
The Hengelo town hall was built in 1963 by the architectural firm Berghoef en Klarenbeek. They were inspired by the old town hall of Stockholm and for the large freestanding tower on the tower of the Palazzo Vecchio in Florence."
(
visit link)
"A midwinter horn is a traditional wooden wind instrument (communication instrument) that is still used today in Overberg (Utrechtse Heuvelrug), the Veluwe, Twente, Drenthe, Westerwolde (Groningen), the east of Salland, the Achterhoek and in some places in Germany near the border with the Netherlands.
The instrument is very similar to an alphorn. It is a slightly curved horn of birch, alder or willow wood, made in a traditional way with a mouthpiece, the happe, of elder or another type of wood, on which a simple melody is blown. The blowing above a well had to do with using a wet horn. It was then so heavy that the horn was placed on the edge of the well. The wet horn was sometimes hung in the submerged well to close gaps. People usually blow at dusk. In Twente and the Achterhoek, it is only blown between the first Sunday of Advent ("anbloazen") and Driekoningen (January 6, "bloazen").
Although this instrument is made of wood, it is counted as a horn among the brass instruments. The tone is formed by the tension of the lips. Only natural tones can therefore be produced, for example G-c-e-g. The shape of the horn is reminiscent of the carnyx of the Celts. Several copies of this have been found during excavations in Scotland and France, among other places.
History
The custom, according to some, has its origin in the Germanic Yule festivities, the celebrations that took place around the midwinter solstice (December 21); however, the 'tradition' was 'invented' in 1919.
Folkloricist Dirk Jan van der Ven suggested that midwinter horn blowing was an age-old tradition intended to 'scare the evil powers'. J.J. Voskuil, on the other hand, believed that this 'invented tradition', or the rebirth of midwinter horn blowing, started precisely with the same Van der Ven on September 4, 1919. After the Second World War, this 'tradition' was revived in Twente by organizing midwinter horn blowing competitions from 1953.
Making a midwinter horn
A midwinter horn is a traditional wooden wind instrument (communication instrument) that is still used today in Overberg (Utrechtse Heuvelrug), the Veluwe, Twente, Drenthe, Westerwolde (Groningen), the east of Salland, the Achterhoek and in some places in Germany nearby. the border with the Netherlands.
The instrument is very similar to an alphorn. It is a slightly curved horn of birch, alder or willow wood, made in a traditional way with a mouthpiece, the happe, of elder or another type of wood, on which a simple melody is blown. The blowing above a well had to do with using a wet horn. It was then so heavy that the horn was placed on the edge of the well. The wet horn was sometimes hung in the submerged well to close gaps. People usually blow at dusk. In Twente and the Achterhoek, it is only blown between the first Sunday of Advent ("anbloazen") and Driekoningen (January 6, "bloazen").
Although this instrument is made of wood, it is counted as a horn among the brass instruments. The tone is formed by the tension of the lips. Only natural tones can therefore be produced, for example G-c-e-g. The shape of the horn is reminiscent of the carnyx of the Celts. Several copies of this have been found during excavations in Scotland and France, among other places."
(
visit link)