Geschiedenis St. Stephanus
Voordat er sprake was van een eigen kerkgebouw, hielden de rooms-katholieken van Bornerbroek hun diensten in huiskapellen en schuilkerken, waarvan de bekendste die op de Erve 'Groot-Wierke' was.
Bornerbroek was een deel van de marke Zenderen. De stichting van de oudste boerderijen te Bornerbroek wordt geschat op rond het jaar 1000 of wat eerder. Officieel werd Bornerbroek het eerst genoemd op 6 januari 1297 en vermeld als 'Bi den Broke', welke naam het tot aan 1600 zou houden.
De eerste pastoor die hier in het jaar 1799 werd benoemd, was pastoor Johannes Henricus te Winkel, geboren te Tubbergen. Hij was kapelaan in Borne. Door hem wordt een begin gemaakt met de stichting van een eerste eigen kerkgebouw.
Onwillekeurig komt hier het dorpsverhaal naar boven, dat vertelt, dat toen de kerk gebouwd moest worden, de bouwvakkers met de lading stenen zijn blijven steken, op het punt waar nu nog de kerk staat. Zeker is, dat het een moeilijk begin was en dat in 1803 de parochiekerk werd opengesteld.
De vorm van dit eerste gebouw is niet bekend. Wel is er aan die kerk regelmatig verbouwd: in 1834 wordt de kerk verbeterd;
in 1857 vergroot, en in 1868 wordt er een priesterkoor aangebouwd door de architect G. te Riele.
De verbetering aan de kerk in 1834 is bekend. De kerk is toen in de zogenoemde 'Waterstaatsstijl' verbouwd: een brede voorgevel met een iets vooruitspringende middenpartij, van boven afgewerkt met een brede lijst en bekroond met een toren met een achthoekige lantaarn, waarop een ingesnoerde naaldspits.
In 1919 krijgt de nationaal bekende architect Alexander Jacobus Kropholler de opdracht, de kerk opnieuw te verbouwen. Kropholler laat het schip van de Waterstaatskerk staan en plaatst er een andere gevel voor, bouwt er een nieuwe koorafsluiting aan en verhoogt het dak.
Kropholler bouwt in de Traditionele Stijl, welke aansluiting zoekt bij de bouwvormen uit de Gouden Eeuw, waarbij baksteen en natuursteen wezenlijke elementen zijn. Een hoogdenk, welke doet denken aan een tent, symboliseert de bescherming van het gelovige volk in een weerbarstige wereld. De zware steunberen, die als het ware tegen de kerk aanleunen, bevestigen deze denktrant.
Bron en meer informatie: (
visit link)