[Dutch:]
"Huis De Pinto, ook bekend als Pintohuis, is een voormalig woonhuis uit 1605 aan de Sint Antoniesbreestraat in Amsterdam. Het huis is genoemd naar de familie De Pinto, een rijk Portugees-joods geslacht van kooplieden en bankiers, die er sinds het midden van de 17e eeuw woonde.
Ligging
Het komt in Amsterdam niet vaak voor dat een imposant huis als het Huis De Pinto aan een straat is gebouwd in plaats van aan een gracht. Het Huis De Pinto is dus wel een patriciërshuis, maar geen grachtenpand.
Het pand is gebouwd omstreeks 1606/07 voor Jan Jansz. Carel (1545-1616), een van de eerste bewindhebbers van de in 1602 opgerichte Verenigde Oostindische Compagnie (VOC). Hij kocht een zestal percelen en liet daarop zijn huis bouwen. De bouwheer had toen de beschikking over een huis, een groot pakhuis aan de Snoekjesgracht met een stal en koetshuis. De gelijknamige erfgenaam, Jan Jansz. Carel de jonge, stierf in 1620. In 1622 is het omvangrijke pand "over de ingang van het Zuiderkerkhof" aangekocht door de broer van Albert Burgh, de bierbrouwer Abel Mathijsz. Burch; het pand werd verhuurd. Zijn erfgenaam verkocht het in 1651 aan de weduwnaar Isaack de Pinto (1652-1712), een uit Antwerpen afkomstige bankier/koopman.
In de eerste helft van de 17e eeuw woonden er in de Sint Antoniesbreestraat veel Vlamingen, maar ook kunstschilders, kunsthandelaren en juweliers; het was een artistieke buurt. Aan de andere kant van de Sint Antoniessluis bevond zich de joodse buurt met winkels, marktkramen, scholen en synagogen.
In 1686 werd een buurpand aangekocht door zijn zoon David en de verbouwing moet kort daarna zijn gerealiseerd. Het ontwerp is waarschijnlijk van Elias Bouman, die ook voor het ontwerp van de Portugees-Israëlietische Synagoge verantwoordelijk was. Het pand bestaat uit een breed hoofdgebouw rechts en een smal zijhuis links, een voorloper van het dubbele huis. (De achtergevel en het zijhuis zijn goed te zien vanuit de steeg.) David de Pinto liet de buitenkant verfraaien met een zandstenen gevel in de stijl van het Hollands classicisme. De oorspronkelijke gevel was een dubbele trapgevel, vergelijkbaar met de façade van Nieuwmarkt 20-22 uit 1605. In 1696 tijdens het Aansprekersoproer werd het rijk versierde huis geplunderd; het bloed stroomde langs de trappen. Er werden 27 mensen gearresteerd en twee doden uit het huis gehaald. Sinds 1717 was De Pinto ook eigenaar van de hofstede Tulpenburg aan de Amstel. De Pinto onderhield goede betrekkingen met Stadhouder Willem IV, die net als hij in 1751 stierf. Zijn zoon Aron kocht zijn broers Jacob en Isaac in het zelfde jaar uit. Het pand, met op de zolder een eikenhouten soeka, bleef nog enkele jaren binnen de familie, maar is in 1756 door Aron opgegeven en verkocht aan een apotheker; de stal, koetshuis en pakhuis werd apart verkocht.
Bedreigd door sloop
Aan het einde van de 19e eeuw stond het pand leeg, er vestigden zich bedrijfjes en werkplaatsen. Na de Tweede Wereldoorlog was het voorname pand veranderd in een krot. De meeste bewoners van de voormalige Jodenbuurt keerden na de oorlog niet terug. Gedurende de hongerwinter waren veel leegstaande panden in de Jodenbuurt grotendeels gesloopt door bewoners van Amsterdam, ze gebruikten het hout uit de huizen als brandhout. Omdat de panden daardoor ernstig verkrot waren, werden de huizen rond het Huis de Pinto eind jaren zestig gesloopt. Vanaf die tijd stond het Huis de Pinto als enig overgebleven pand op een verder kale vlakte, een trieste herinnering aan de ooit drukke maar toen vrijwel verlaten Amsterdamse Jodenbuurt. De gemeente kocht het pand in 1968 om het te slopen; er waren inmiddels een autoweg en een metrolijn door de vroegere Lastage gepland. Bovendien had de gemeente zijn zinnen gezet op kantoren en hotels in de Nieuwmarktbuurt. Begin jaren zeventig werd het Huis de Pinto gekraakt door de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad die streed voor behoud van het historische pand.
Behoud en restauratie
Onder leiding van monumentenactivist Geurt Brinkgreve werd vanaf 1967 geijverd voor het behoud van het Huis De Pinto. De krakers en de in 1971 opgerichte Stichting De Pinto, wisten het pand uiteindelijk te behouden. De Stichting liet het zwaar verwaarloosde huis in 1974-'75 restaureren. Met het behoud van dit strategisch gelegen huis, werd de aanleg geblokkeerd van de omstreden brede vierbaansweg door de Nieuwmarktbuurt, die onderdeel was van het 'Wederopbouwplan' uit 1953. Op 5 januari 1972 werd door de gemeenteraad met één stem verschil besloten deze Lastageweg niet aan te leggen en de nieuwe bebouwing volgens de oude rooilijnen te bouwen. Ook kwamen er geen kantoren maar woningen. Tussen 1975 en 1984 verrezen rondom het Pintohuis nieuwbouwwoningen langs de oude rooilijnen. De aanleiding tot de Nieuwmarktrellen op 24 maart en 8 april 1975 was de sloop van nog in goede staat verkerende woningen op het tracé van de aanleg van de Oostlijn van de Amsterdamse metro, die moesten wijken voor de tunnelbouw.
Bibliotheek
Later in 1975 werd het pand aangekocht door het Amsterdams Monumenten Fonds dat het vervallen pand restaureerde. In 1976 werd het gebouw op de Rijksmonumentenlijst gezet.
In het pand was vanaf eind 1975 een filiaal gevestigd van de Openbare Bibliotheek Amsterdam (OBA). In 2007, bij de verhuizing van de hoofdvestiging van OBA naar nieuwbouw aan de Oosterdokskade, zou het filiaal Pintohuis verhuizen naar de Czaar Peterstraat. Bewoners van de Nieuwmarktbuurt waren tegen deze verhuizing en wisten uitstel te bereiken. De bibliotheek in het Pintohuis sloot uiteindelijk op 14 november 2012 de deuren.
De benedenverdieping kent fraaie plafondschilderingen, deze zijn echter niet origineel, maar zijn aangebracht tijdens de restauratie in 1975.
Het bestuur van het Stadsdeel Centrum kwam in september 2008, op aandrang van buurtbewoners en politieke partijen, met uitgewerkte varianten om het Pintohuis open te houden.
Huidige situatie
De maatschappij Stadsherstel Amsterdam is sinds 1998 de eigenaar van het gebouw. Sinds januari 2014 zijn de kantoren van de Waag Society gevestigd op de bovenverdiepingen van het pand. Op de benedenverdieping wordt in 2014 een culturele ontmoetingsruimte met leeszaal gecreëerd."
--Wikipedia (
visit link)
[English Translation courtesy of Google Translate:]
"Huis De Pinto, also known as Pinto house is a former dwelling house from 1605 to the St. Antoniesbreestraat in Amsterdam. The house is named after the family De Pinto, a wealthy Portuguese-Jewish family of merchants and bankers, who lived there since the mid-17th century.
Location
It comes in Amsterdam not often that an impressive house as the House De Pinto on a road has been built instead of a canal. The House De Pinto is, therefore, a patrician, but no canal.
The building was built around 1606/07 to Jan Jansz. Carel (1 545 - the 1616th), one of the first directors of the in 1602 founded Dutch East India Company (VOC). He bought six plots and let them build his house. The client then had access to a house, a large warehouse on the Snoekjesgracht with a stable and coach house. The same heir, Jan Jansz. Carel de Young, died in 1620. In 1622, the extensive building "across the entrance of the Zuiderkerkhof" purchased by the brother of Albert Burgh, the brewer Abel Mathijsz. Burch; the property was rented. His heirs sold it in 1651 to the widower Isaack the Pinto (1652-1712), a banker from Antwerp / merchant.
In the first half of the 17th century lived in the St. Antoniesbreestraat many Flemings, but also painters, art dealers and jewelers; it was an artistic neighborhood. On the other side of the St. Anthony Lock housed the Jewish neighborhood with shops, market stalls, schools and synagogues.
In 1686 an adjacent building was purchased by his son David and the renovation to be completed shortly thereafter. The design is probably of Elias Bouman, who also designed the Portuguese Synagogue was responsible. The property consists of a large main house on the right and a narrow side house left, a forerunner of the double house. (The rear and side house are clearly visible from the alley.) David de Pinto did embellish the exterior with a sandstone façade in the style of Dutch classicism. The original facade was a double gable, similar to the façade Newmarket 20-22 in 1605. In 1696 during Aansprekersoproer plundered the richly decorated house; Blood ran down the stairs. There were 27 arrests and two deaths taken from the house. Since 1717, the Pinto was also owner of the homestead Tulpenburg aan de Amstel. The Pinto had good relations with Governor William IV, who, like he died in 1751. His son Aron bought his brothers Jacob and Isaac in the same year. The property, with the attic oak sukkah, remained for many years within the family, but in 1756 provided by Aron and sold to a pharmacist; the stable, coach house and warehouse was sold separately.
Threatened by demolition
At the end of the 19th century the building was empty, settled businesses and workplaces. After the Second World War was the major building turned into a dump. Most residents of the former Jewish quarter turned not return after the war. During the winter of hunger were many empty houses in the Jewish quarter largely demolished by the residents of Amsterdam, they used the wood from the homes as firewood. Because the buildings were therefore severely dilapidated, the houses around the house the Pinto were demolished late sixties. From that time the House Pinto stood out as the only remaining building on an otherwise barren plain, a sad reminder of the ever busy but then practically abandoned Jewish quarter of Amsterdam. The congregation bought the property in 1968 to demolish it; There were now a highway and a subway line through the former Lastage planned. Furthermore, the municipality had his sights put in offices and hotels Nieuwmarktbuurt. In the early seventies the House, the Pinto was cracked by the Friends of Amsterdam City who fought for preservation of the historic building.
Preservation and restoration
Led by activist monument Geurt Brinkgreve was from 1967 campaigned for the preservation of the House De Pinto. The squatters and in 1971 founded the Foundation Pinto knew the property eventually retained. The Foundation restored it heavily neglected house in 1974-'75. By keeping this strategically located house, construction was blocked by the controversial wide dual carriageway through the Nieuwmarktbuurt, which was part of the "Reconstruction Plan from 1953. On January 5, 1972 was the council with one vote is not decided this Lastageweg to and to lay the new buildings according to the old alignments to build. There were also no offices but homes. Between 1975 and 1984 arose around the Pintohuis new homes along the old alignments. The rise to the Nieuwmarkt riots on March 24 and April 8, 1975 the demolition was still in good condition homes on the route of the construction of the East Line of the Amsterdam metro, which had to make way for tunnel construction.
Library
Later in 1975 the building was purchased by the Amsterdam Monuments Fund that dilapidated building restored. In 1976 the building was on the monument list put.
In the property was from the end of 1975 a branch office of the Public Library Amsterdam (OBA). In 2007, with the relocation of the headquarters to a new building at the OBA Oosterdokskade, the branch Pintohuis would move to the Czar Peter Street. Residents of the Nieuwmarktbuurt were against this move and managed to achieve postponement. The library in the Pintohuis eventually closed on November 14, 2012 the doors.
The ground floor has beautiful painted ceilings, these are not original, but were made ??during the restoration in 1975.
The board of the District Centre came in September 2008, at the instigation of local residents and political parties, with elaborate variations to keep open the Pintohuis.
Current situation
The company Stadsherstel Amsterdam since 1998 the owner of the building. Since January 2014 the offices of his Waag Society located on the upper floors of the building. On the ground floor creating a cultural meeting and reading room in 2014."
--Wikipedia (
visit link)